Thuis tegen TVV helpt Rietmolen legio kansen om zeep en wordt het winnende doelpunt in de laatste minuut onterecht afgekeurd om buitenspel, het wordt 1-1. Daarmee eindigt Rietmolen anoniem in de middenmoot van de vijfde klasse. Geen wedstrijd dus om over naar huis te schrijven. Ook geen seizoen om over naar huis te schrijven. Nee, laten we het hebben over zeven seizoenen Jean le Tieb. Veel leuker.
In oktober 2016 werd ik gebeld door toenmalig voorzitter Rob Spikker die een vacature had voor het eerste elftal, dat al een paar maanden zonder leider zat. Wat hij niet wist, was dat ik op dat moment al leider was van de fine fleur van de talentjes van vv Rietmolen: de F2. Jongetjes en meisjes die je nog moest uitleggen dat het bij voetbal de bedoeling is dat je dat ronde ding door middel van schoeisel met die rare nopjes eronder, in dat aluminium hok met een net moest manoeuvreren. Bij het eerste elftal, want ik kon de verleiding niet weerstaan, leek hetzelfde te moeten gebeuren, want men had tot dan toe nog niet gewonnen in de vierde klasse B waarnaar het, na vele seizoenen net niet, onder leiding van Peter Groot Kormelink via de nacompetitie was gepromoveerd. Binnen twee weken wonnen we van Markelo, thans op de rand van de twee klasse, en sprak men van het ‘Jean-effect’. Maar daarvan was geen enkele sprake, en als het er als was, dan was het van zéér korte duur, want dat hele seizoen werd er niet meer gewonnen. Met slechts vijf punten degradeerde het Rietmolense keurkorps meteen weer.
Vanaf het seizoen 2017-2018, toen Kevin Vos en assistent Ruud Denekamp als nieuwe trainers waren aangesteld, besloot ik ook wedstrijdverslagen te gaan schrijven. Eerst nog wat summier, alleen wat trivia en een kort feitenrelaas van de wedstrijd, maar later steeds uitgebreider en ging het allang niet meer alleen over voetbal, maar vooral ook over randzaken. Hoe komt die club aan dat rare logo? Wat is de link tussen beide dorpen? Het feit dat Sint Isidorushoeve zijn complete bestaan aan Rietmolen te danken heeft, dat soort dingen. Toen is ook het alias ‘Jean le Tieb’ ontstaan. Aan de soep nadat de elftalfoto voorafgaand aan dat seizoen gemaakt werd. Dennis Vrielink was erbij betrokken, weet ik nog. ‘Jean’ werd ik al jaren genoemd, daar is mijn broertje schuldig aan, en verder besloten we gewoon mijn achternaam om te draaien en te verhaspelen tot ‘le Tieb’, omdat het eerste deel al zo Frans aandeed, en zo geschiedde.
Wat is me in al die jaren het meest bijgebleven? Nou, in de eerste plaats natuurlijk het kampioenschap van 2017-2018, met in het bijzonder de thuiswedstrijd tegen SP Neede. Het was de tweede wedstrijd tegen Neede ooit, eerder dat seizoen werd er uit verloren, en het was op zichzelf al bijzonder dat we er in competitieverband tegen uitkwamen, aangezien Neede van oudsher een grote club was die vele niveaus hoger speelde. Rietmolen stond het hele seizoen al bovenaan, Neede op dat moment derde, met zeven punten verschil. Voeg daar een gezonde animositeit tussen beide dorpen en geweldige sfeeracties van beide kanten aan toe, en u begrijpt dat het een derby der derby’s werd. Rietmolen won met 3-1. Uiteraard.
Verder popt ook meteen de uitwedstrijd bij FC Aramea een seizoen later bij me op. Zo’n bizar wedstrijdeinde en plottwist had ik toen nog niet eerder, en ook daarna niet meer, meegemaakt. Rietmolen werd een zekere zege door een partijdige arbiter – want familie van Aramea-staf en -spelers – afhandig gemaakt. De uitdaging in het verslag zat hem erin om de feiten goed te duiden, zonder daarin boos of hatelijk te worden, maar toch weet te prikkelen. Het stuk is, net als alle andere verslagen, nog terug te vinden op onze site. Nog steeds lezenswaardig, al zeg ik het zelf.
Verder, wat u nooit ziet, zijn vele momenten in al die verschillende bestuurskamers bij al die verschillende clubs me toch ook bijgebleven. Daar wordt de wedstrijd nabesproken tussen de begeleiding van beide elftallen, het bestuur van de thuis spelende vereniging, en de arbiter van dienst. Niet zelden leidt dat tot grappige, ongemakkelijke, hachelijke en ronduit gênante momenten. Het mooiste is natuurlijk wanneer je als winnaar van het veld bent gestapt en er bij de tegenstander tussen bestuur en staf onderling, of tussen tegenstander en scheidsrechter, hoog oplopende discussies ontstaan. Zeker Neede uit is in dat geval genieten geblazen, vóóral Neede uit.
In al die bestuurskamers, maar zeker ook via allerlei andere wegen, bereikten mij vele leuke reacties op die pak ‘m beet 150 stukjes die ik in die jaren geproduceerd heb. Vooral leuke reacties, soms een punt van kritiek. Zelfs op voorzittersniveau werd erover gesproken, zo vernam ik. Zo was daar de voorzitter van FC Eibergen die het allemaal hartstikke leuk vond, maar het was niet de bedoeling dat er op de man gespeeld werd. Als ik een speler na een blessure zie terugkeren met een paar kilo te veel, dan mag ik daar iets van zeggen, beste voorzitter. Hij is speler van het eerste, toch? Dan moeten ze tegen een stootje kunnen. Kom op. Ik zeg het onze eigen spelers ook als er op dat vlak wat aan te merken valt.
Dank dus voor al die leuke reacties, zoals onlangs nog dat notitieboekje van Buurse. Toch zijn de leukste complimenten die van wie je het juist niet verwacht. Van mensen die niks, maar dan ook niks met voetbal hebben. Zoals tantes Lidwien en Francis, of buurvrouw Anneke, die toch met veel plezier de stukjes lezen. Doel bereikt, zou ik haast willen zeggen. En voor al die mensen heb ik een geruststellende mededeling: ik zal blijven schrijven. In eerste instantie voor en óver Rietmolen, middels een wekelijkse bijdrage in de dorpskrant. Over de geschiedenis van het dorp, of over iets wat nu speelt, soms een column met een mening, al doende zal het vorm krijgen. En af en toe zal daar ook heus nog wel een wedstrijdverslagje tussen zitten, zoals Rietmolen-Neede bijvoorbeeld.
Sportieve groet en tot ziens,
Jean le Tieb