Tussen de Langeveense turf turven we twee treffers voor de thuisploeg tegenover nul voor Rietmolen, in een duel dat toch niet verloren had hoeven worden. Na een stroef begin gaat het beter draaien en creëert men toch een heel aantal kleine en minder kleine kansen. Een penalty in de tweede helft betekent een prompte achterstand, waarna in de slotfase een Langeveense counter het duel in het slot gooit.
Per bus gaat het vandaag het hele pokke-eind naar Langeveen en dan hoort u aan de naam al waar we ons begeven: jawel, de veengebieden. Dorpen als Vriezenveen, Manderveen, Daarlerveen en dus Langeveen bepalen hier de landkaart. Veengebieden overigens die voor het overgrote deel door turfwinning van hun veen ontdaan zijn. Veen is eigenlijk een millennia lange opstapeling van afgestorven vegetatie die zorgt voor een bruine massa, turf, die goed te verbranden is en waarop eeuwenlang Nederlandse huishoudens verwarmd werden en industrie draaide. Welbeschouwd is turf dus de eerste grootschalige fossiele brandstof van onze beschaving. Veel later pas kwamen de fossiele brandstoffen die we nu kennen, zoals kolen, olie en gas. En dan hoor ik u denken: fossiele brandstof, dat is toch dat vergif? Dat spul dat het einde van de wereld betekent? Nee dus, beste mensen. Fossiele brandstoffen zijn een godsgeschenk, een zegen voor de mensheid, een katalysator van welvaart. En dan heb ik het niet alleen over de diesel in de bus die ons hierheen reed. Nee, kijkt u even om zich heen. Het feit dat u er zo warmpjes bij zit, het huis waarin u woont, het super strakke asfalt waarop u zo dadelijk in uw viercilindertje naar de supermarkt kachelt. Ál ons comfort, ál onze welvaart, in de 19e eeuw geïnitieerd door de industriële revolutie, in volledige synergie overigens met de stormachtige ontwikkeling van de moderne wetenschap, en die we feitelijk nog steeds doormaken, was onmogelijk geweest, ik herhaal, ónmogelijk geweest zonder fossiele grond- en brandstoffen. Neem nou dat potje voetbal van vanmiddag. Het kunstgras dat we betreden, de shirts om de schouders van de spelers, de schoenen die ze aanhebben, de bal waartegen getrapt wordt, zelfs de aluminium doelen waar dat balletje doorheen moet, hadden niet bestaan zonder fossiele grond- en brandstoffen. En ja, we moeten de uitstoot daarvan terugdringen. En ja, we moeten naar een energietransitie. Maar laat u niet aanpraten dat fossiele brandstoffen de as van het kwaad zijn. Het is, nogmaals, een zegen voor de mensheid. Overigens, het feit dat we überhaupt doorhebben dat er klimaatopwarming is, én bovendien dat dat – deels – door ons mensen veroorzaakt wordt, is óók volledig toe te schrijven aan de moderne wetenschap en de daarmee ontwikkelde technologie, wat op zichzelf al een klein wonder is natuurlijk. En nog mooier: zónder fossiele brandstoffen is er geen technologie mogelijk om het gebruik ván fossiele brandstoffen terug te dringen, snapt u? Een mooie paradox waarover u vanavond voor het slapengaan nog even tot contemplatie kunt overgaan.
Vol gas naar de wedstrijd dan maar, Langeveen uit dus. Kijkend naar de ranglijst een belangrijk potje, want bij winst hier houdt men zicht op de top vijf. Toch begint Rietmolen totaal niet scherp aan het duel en zijn er in de openingsminuten al twee kansen voor de turfstekers te noteren. Het is dat doelman Jeroen Hartgerink op staat te letten, anders had het hier al zomaar 1-0 kunnen staan. Naarmate de wedstrijd vordert, komen de blauwwitten echter beter en beter in hun spel en het duurt dan ook niet lang voordat de kansen komen. Sander te Rietmole is een keer dicht bij en vrije trappen van Justin Bomers stichten veel gevaar, in een instantie toch duidelijk door een arm in de muur van richting veranderd. Dat had toch een strafschop mogen zijn. Maar ja, arbiter Van Meenen is 81 jaar – had zelf nog turfsteker kunnen zijn – en ziet het niet allemaal meer even scherp, maar zo lang de beslissingen dan weer voor die en dan weer voor die uitvallen, is dat ook weer niet zo heel erg. De kansjes blijven ondertussen komen, Niels te Lintelo profiteert bijna van een foute terugspeelbal, Jorrick de Lange schiet over en Twan Tenhagens kopkans gaat naast. Nog twee aardige Langeveense mogelijkheden besluiten de eerste helft, die doelpuntloos blijft.
Na een kwartier in de tweede helft is daar dan toch ineens de openingstreffer voor de thuisploeg, dat krijg je als je ze zelf niet maakt. Frank Geerdink ziet in de eigen zestien geen andere mogelijkheid dan een Langeveense aanvaller neer te leggen, om vervolgens toe te zien hoe aanvoerder Waaijer de strafschop in de rechter onderhoek legt. Toch geeft Rietmolen niet op, het is vooral bewonderenswaardig hoe Thijmen Grootholt, drie turven hoog en gister al negentig minuten bij de O-19 in de benen, zich een slag in de rondte blijft werken. Het mag echter niet baten. Ondanks nog een hele grote mogelijkheid voor Jorrick en een schot van Frank Geerdink op de lat, blijft de Rietmolense teller op nul staan. Langeveen scoort nog wel een keer, dit keer vanuit een counter nadat Rietmolen achterin 1 op 1 is gaan spelen: 2-0. En zo ontvouwt zich toch een kopie van de thuiswedstrijd, die ook al verloren ging terwijl de beste kansen voor blauwwit waren. Een laatste corner nog, en dan blijken de Langeveners ineens ook erg bedreven in de podiumkunsten. Toneelvereniging Het Turfje oefent de hele week en heeft elke zondagmiddag rond kwart voor vier uitvoering. Met vandaag in de hoofdrol Thijs Avéres die, verkleed als doelman, een scene uit het stuk De Stervende Zwaan, een expressieve pas seul uit 1905 van de choreograaf Michel Fokine, ten tonele brengt. Met een ferme gil stort hij zich ten aarde, zijn armen boven het hoofd geheven, om vervolgens met een rollende manoeuvre het geheel een nog wat dramatischer lading te geven. Tja, wat moeten we ervan zeggen? Mimiek: ruim onvoldoende. Expressie: ver ondermaats. Algehele uitvoering: bedroevend. Even oefenen nog. Wellicht is een rol als Tarzan beter geschikt, gezien zijn postuur en kapsel. Tarzan en de Turfstekers of zoiets, het is maar een suggestie. Ook Van Meenen is niet onder de indruk van het abominabele stukje amateurtoneel. Erger dan dit wordt het niet, zal hij denken, en hij besluit dan ook wijselijk de wedstrijd tot een einde te brengen. Een voor Rietmolen teleurstellend einde, dat zult u met me eens zijn. Men loopt drie punten mis en de reeks van zeven ongeslagen wedstijden op rij is doorbroken.
Deze week even bijtanken en dan zondag thuis tegen Hengelo.
Sportieve groet en tot dan,
Jean le Tieb