De blauwwitten grijpen in de derby bij Neede op deze zaterdagavond een zwaarbevochten, maar uiteindelijk verdiende overwinning. Het is een wedstrijd met twee gezichten. Na een open beginfase met kansen over en weer trekt Rietmolen de eerst helft meer en meer naar zich toe, resulterend in een 0-2 voorsprong, die door een prachtgoal van Yordi Rupert en een rake kopbal van Koen Waanders tot stand komt. In de tweede helft daalt het niveau, maar vergoedt de spanning veel. En spannend wordt het, helemaal als de thuisploeg na een fout in de Rietmolense opbouw de aansluitingstreffer maakt. Maar, hoewel de gastheren het wel proberen, blijft het daarbij. En dus gaan de punten opnieuw mee van Neede naar Rietmolen. Wat een resultaat!
Opnieuw inderdaad, want ook vorig jaar, in één van de weinige potjes die gespeeld werd, werd Neede in eigen huis verslagen. De 0-1 betekende de eerste uitzege ooit van Rietmolen in Neede. En dat is toch eigenlijk best wel bijzonder voor zo’n klein dorpje, qua inwoners bijna een factor tien kleiner, eeuwen geleden gesticht door vrijgevochten katholieken in opstand tegen Needse gereformeerden. Het geloof speelt heden ten dage allang geen rol meer. Geloof in eigen kunnen daarentegen wel en wat dat aangaat hebben de blauwwitten vorige week in Goor een flinke knauw opgelopen, want het was een onherkenbaar Rietmolen dat weinig had in te brengen tegen VV Twenthe. De 1-0 nederlaag was nog magertjes gezien de verhoudingen op het veld. Maar goed, we weten dat de Rietmolenaren tegen Neede altijd iets extra’s kunnen brengen. En dus gaat men met het mes tussen de tanden en lucht in de banden op de fiets richting sportpark ’t Haantje, alwaar al een lekkere pre-derbysfeer heerst.
Bij de spelersopkomst blijkt dat supportersclub Neede Noord weer eens van zich wil laten horen; harde muziek omlijst met pyrotechnische hoogstandjes moeten de zwartwitten naar grote hoogten doen stijgen. De Rietmolense spelers zijn er echter niet meer van onder de indruk. Er staat een volledig fitte selectie klaar, zoals gezegd met het mes tussen de tanden, die de afgelopen jaren wel voor hetere vuren heeft gestaan. Als de wedstrijd door de Rotterdamse Enschedeër Hoogerwaard in gang wordt geblazen, ontvouwt zich een boeiende openingsfase met al snel een goede mogelijkheid voor Needenaar Klein Bruinink die met een mooi gekruld schot de lat raakt. Het Rietmolense antwoord laat echter niet lang op zich wachten wanneer Wesley Meulenkamp zomaar de bal van de Needse doelman Dieperink ingespeeld krijgt en een boogbal over de doelman, die nog wat ver voor zijn goal staat, in gedachten heeft. Dat hij het kan heeft-ie ooit eens laten zien tegen Klein Dochteren, maar dit is een andere wedstrijd met een andere spanning en dus lukt het hem dit keer niet, nét niet hoog genoeg. Daarna neemt Rietmolen definitief het heft in handen. Het consequent storen van de Needse opbouw leidt tot een optisch veldoverwicht dat snel ook op het scorebord tot uitdrukking wordt gebracht. En hoe! Wat een doelpunt van de van SV Grol teruggekeerde nummer tien in de Rietmolense selectie Yordi Rupert! Hij creëert middels een lichaamsschijnbeweging zelf de ruimte voor het schot en streept hem snoeihard in de verre kruising. Ongelooflijk. Niet veel later valt ook de 0-2 als Koen Waanders uit een verre inworp van Frank Geerdink – dat is toch wel bekend inmiddels? – met zijn achterhoofd raak kan koppen, waarbij Dieperink er niet goed uitziet. Ook vorig jaar wist-ie te scoren en om het doelpunt te vieren had hij voor deze editie allerlei Memphis-achtige gekkigheid in gedachten, maar vergeet dat abrupt in de euforie van het moment, zo zou hij later verklaren. Beter ook van niet. Memphis, ongelooflijke baliekluiver is dat zeg. Enfin, Rietmolen dus op een roze wolk en daar blijft het ook tot aan de rust. De wolk had zelfs nog wat groter kunnen worden als ook buitenspelers Karsten ter Braak en Harm Vogt daarna hun kansen zouden hebben benut, maar deze keren is Dieperink wel attent op zijn post. Toch is de comfortabele 0-2 ruststand prima.
Neede-coach Maarten te Velthuis besluit samen met ‘luytenant’ Nick van der Luyt in de rust wat om te zetten, haalt Joost Koeslag eruit en brengt Rody Vrielink, die met zijn fysieke kracht in de eerste fase na rust nadrukkelijk aanwezig is en al snel één-op-één komt met Rietmolen-goalie Jeroen Hartgerink, maar hem niet weet te passeren. Rietmolen heeft moeite met het opportunistischer voetballende Neede en wordt genoodzaakt meer en meer de lange bal te hanteren. Voor verse power zorgen Bas Essink en Patriek Piepers die Joren Vrielink en Yordi vervangen, en die power is nodig want het wordt echt vechtvoetbal. Zo’n beetje de enige keer dat Rietmolen probeert op te bouwen gaat het mis. Neede-aanvaller Warnar profiteert van miscommunicatie tussen Jeroen en Bas en kan zo de 1-2 in het lege doel schieten. Niet gaan fröbelen nu boys, roeien dat ding! Als de slotfase aanbreekt, neemt de spanning toe. Houden de Rietmolenaren dit vast? Ze gooien het in ieder geval op de staccato-aanpak van onderbreken en vertragen. Ondertussen is Hoogerwaard het aanhoudend jeremiëren van de Neede-spelers zat en besluit het ambetante gedrag consequent met geel te belonen. Zodoende loopt de Needse kaartenlast op tot een puike zes stuks. In de laatste minuten van de reguliere speeltijd krijgen beide ploegen nog een grote kans. Eerst is het Sander te Rietmole die voorlangs schuift en even later haalt een Needenaar hard uit, maar ziet de bal op de paal getikt worden door Jeroen, die zich daarvoor wel tot het uiterste moet strekken. In de zenuwslopende extra tijd gaat Neede Noord er nog eens achter staan, maar verder dan een hele serie ongevaarlijke corners komen de zwartwitten niet.
En dus worden de Needse haantjes geroosterd hier op ’t Haantje. Beetje Joppie-saus van hun hoofdsponsor erbij, lekker man! De Tubantia heeft het over de ‘ooit kleine broer’ die wint in Neede en zo is het. Sinds dat men vanaf 2017 bij elkaar in de competitie zit – behalve seizoen ’18-’19 – slaat de teller behoorlijk blauw uit: drie zeges, een gelijkspel, en slechts een nederlaag. Bijzondere statistieken! Volgende week naar idyllisch Diepenheim. Eens zien of we ook daar de plaatselijke VV het leven zuur kunnen maken.
Sportieve groet en tot dan,
Jean le Tieb